بررسی اثر جداگانه و توأم نانوذرات اکسید روی و داروی داکسوروبیسین بر بقاء دودمان سلولی سرطان پروستات انسان، du145، و بیان ژن کاتالاز

سرطان پروستات دومین عامل مرگ به علت سرطان و مهم ترین بدخیمی شناخته شده در مردان سراسر جهان است. از داروی شیمی درمانی داکسوروبیسین برای درمان این سرطان استفاده می گردد اما به دلیل سمیت برای بافت های سالم و مقاومت سلول-های سرطانی نسبت به آن، درمان با این روش معمولاً با شکست مواجه می شود. بنابراین استفاده از روش های ترکیبی مانند به-کارگیری نانوذرات و پرتو ماوراء بنفش به منظور کاهش عوارض جانبی داکسوروبیسین لازم است. در این تحقیق، اثر سمی منفرد و توأم نانوذرات اکسید روی و داروی داکسوروبیسین بر بقاء دودمان سلولی سرطان پروستات انسان،du145 ، سنجش و میزان بیان ژن آنزیم کاتالاز به عنوان یکی از نشانگرهای وجود استرس اکسیداتیو تعیین گردید. تأثیر پرتو ماوراء بنفش در میزان بقاء سلولی در حضور نانوذرات و دارو نیز بررسی شد. بدین منظور میزان سمیت سلولی غلظت های مشخصی از نانوذرات اکسید روی و داروی داکسوروبیسین به طور جداگانه بر روی سلول های du145 در زمان های مختلف با استفاده از آزمایش mtt تعیین گردید. سپس میزان بقاء سلولی در غلظت های m µ 05/0 وm µ 5/0 دارو توأم با mg/ml 0156/0 و 0312/0 نانوذرات در زمان 48 ساعت و در سه حالت مختلف (ترکیب هم زمان، 24 ساعت اول دارو و 24 ساعت دوم نانوذرات و برعکس) مورد بررسی قرار گرفت. میزان بیان ژن کاتالاز در زمان های 3، 6 و 48 ساعت از تیمار با حالات منفرد و توأم هم زمان دارو و نانوذرات با استفاده از روش rt-pcr نیمه کمی تعیین شد. تأثیر پرتو ماوراء بنفش (254 نانومتر) بر روی میزان سمیت سلولی نانوذرات در زمان های 3، 6 و 9 ساعت پس از تیمار با غلظت های mg/ml 0156/0 و 0312/0 نانوذرات و همچنین تأثیر پرتو در حالت توأم در زمان 3 ساعت پس از تیمار با غلظتm µ 5/0 دارو و غلظت mg/ml 0312/0 بررسی شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که تیمار سلول های du145 با نانوذرات اکسید روی و یا داکسوروبیسین به صورت مجزا باعث کاهش میزان بقاء سلولی با افزایش غلظت نانوذرات و داکسوروبیسین می شود. میزان بقاء سلولی در حالت توأم غلظت های mµ 5/0 دارو و mg/ml 0312/0 نانوذرات نسبت به حالت های مجزا کاهش قابل توجهی نشان داد و از حدود 50 درصد در حالات منفرد به 10 درصد در حالت توأم کاهش یافت. میزان بیان ژن کاتالاز در زمان های 3 و 6 ساعت پس از تیمار با دارو بدون تغییر باقی ماند و در مورد نانوذرات کاهش کمی در مقایسه با نمونه کنترل مشاهده شد. در زمان 48 ساعت پس از تیمار با دارو و یا نانوذرات میزان بیان در مقایسه با نمونه کنترل کاهش و در حالت توأم افزایش نشان داد که افزایش مشاهده شده در حالت توأم در مقایسه با حالات منفرد قابل توجه نبود. پرتو ماوراء بنفش باعث کاهش میزان بقاء سلولی سلول های du145 تیمار شده با نانوذرات به صورت منفرد و افزایش بقاء سلولی در حالت منفرد با داکسوروبیسین و در حالت توأم نانوذرات با داکسوروبیسین گردید.